Aντίο ΔΑΣΚΑΛΕ – Φώτης Μήτσης 1926 – 2019

Κάποιους ανθρώπους δεν τυχαίνει να τους γνωρίσεις αλλά ακούς γι’ αυτούς και μαθαίνεις πολλά περισσότερα όταν δυστυχώς φεύγουν από την ζωή.

Τότε όλοι αρχίζουν και ψάχνουν στο παρελθόν σαν να θέλουν να δουν τί έχασαν.

Την Πέμπτη 25 Ιουλίου 2019 που έφυγε από την ζωή ο Φώτης Μήτσης, χάσαμε πρώτα από όλα έναν δάσκαλο. Δεν θα βάλουμε την λέξη μεγάλος μπροστά γιατί ο αυθεντικός δάσκαλος μόνο μεγάλος μπορεί να είναι.

Σύμφωνα με την ομιλία της κ. Ανθούλας Διαμάντη-Κηπιώτη, φοιτήτριας και στη συνέχεια για πολλά και συναπτά έτη συνεργάτιδας του, στην Τιμητική Εκδήλωση για τον Φώτη Μήτση που διοργάνωσε πέρσι ο Όμιλος Οδοντιάτρων Λογοτεχνών Καλλιτεχνών, ο Φώτης Μήτσης ήταν από εκείνους τους πανεπιστημιακούς καθηγητές που ασκούσε την επιστήμη μαζί με την ηθική, νοιαζόταν για τους φοιτητές του και γινόταν η γέφυρα για να περάσουν απέναντι προσφέροντας ευκαιρίες εξέλιξης και επιστημονικής κατάρτισης. Το ίδιο έκανε και με τους συνεργάτες του.

Ασυμβίβαστος, συναισθηματικός, με το χάρισμα να μπορεί να σκέφτεται με τον κοινό νου υπηρέτησε σε θέσεις ευθύνης δρώντας για το κοινό καλό.

Ξεκίνησε από το Μονοτάξιο Δημοτικό σχολείο στο Φοινίκι Θεσπρωτίας συνεχίζει στο Γυμνάσιο (1938-39), το τελειώνει μετά τον πόλεμο και την κατοχή (1946-1947). Το 1951 ολοκληρώνει τις Οδοντιατρικες Σπουδές και το 1964 τις σπουδές του στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Εν συνεχεία γίνεται Διδάκτορας της Οδοντιατρικής Σχολής Αθηνών και ακολουθεί η Πανεπιστημιακή του καριέρα ως Καθηγητής, Κοσμήτορας, Πρόεδρος της Οδοντιατρικής Σχολής Αθηνών με αποκορύφωμα το Μαίο του 1978 όταν και εξελέγει Πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών. Ο πρώτος Πρύτανης που ανήλθε στο αξίωμα αυτό χωρίς να ανήκει στην άρχουσα τάξη που επικρατούσε μετά τον εμφύλιο και την δικατορία.

Από την άποψη αυτή, όπως σημειώνει και στο άρθρο του, στην Εφημερίδα των Συντακτών ο κ. Θανάσης Κάπος, ο Φώτης Μήτσης επωμιζόταν το μεγάλο ακαδημαϊκό καθήκον να δώσει το στίγμα της δικής του αποδεκατισμένης γενιάς διαμορφώνοντας έναν πανεπιστημιακό κόσμο διαφορετικό από εκείνον που παραλάμβανε.

Μόνο έτσι θα μπορούσε να έλθει στο ύψος που τον είχαν τοποθετήσει οι προσδοκίες μίας άλλης γενιάς φοιτητών.

Ο ίδιος ο Φώτης Μήτσης αναφερόμενος στους φοιτητές γράφει στο τελευταίο του βιβλίο: «Μέσα σε ένα κλίμα ανώμαλης ανάπτυξης και χωρίς καμία αξιοκρατία, οι ευνοούμενοι της δικτατορίας, οι καιροσκόποι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι που φανερά και κρυφά ανεβοκατέβαιναν τα σκαλοπάτια της Ασφάλειας, εύρισκαν ευκολότερα στέγη διορισμού και αναρρίχησης. Οι φοιτητές συλλαμβάνονταν και οδηγούνταν στην Ασφάλεια… Μετά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου δεν είχαν κανένα κίνητρο και καμία ενθάρρυνση για να επιδοθούν στην επιστήμη.

Η δυναμικότητα, ο ενθουσιασμός και η δραστηριότητά τους στράφηκαν σε άλλου είδους αγώνες για εκδημοκρατισμό και ελευθερίες. Στην Οδοντιατρική Σχολή είχε αναπτυχθεί ένα ισχυρό φοιτητικό κίνημα που σε ένα μεγάλο μέρος του περιελάμβανε φοιτητές με προοδευτικές ιδέες και γερά μυαλά που θα μπορούσαν αν είχαν ασχοληθεί με την επιστήμη να την επανδρώσουν επάξια».

Τα τρεία χρόνια της Πρυτανίας του, 1978-1981 συνέβησαν απίστευτα γεγονότα καθώς οι φοιτητές και μία κατηγορία προοδευτικών πανεπιστημιακών δασκάλων είχαν αρνηθεί να εφαρμόσουν τον Νόμο 815/78 και τα Πανεπιστήμια ήταν καζάνι που έβραζε.

Σε εκείνη την φάση ο Φώτης Μήτσης από τη θέση του πρύτανη είχε πείσει τη Σύγκλητο -που με την τότε σύνθεσή της δεν ήταν εύκολο-, να ζητήσει από την πολιτεία την αναστολή του Νόμου 815/78, ώστε στη συνέχεια να ακολουθήσει σύσκεψη των πρυτάνεων με την πολιτική ηγεσία.

Πρίν από αυτό, είχε προηγηθεί πολύωρη προσωπική ακρόαση και συζήτηση του Φώτη Μήτση με τον τότε πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Καραμανλή, κατά την οποία ο Πρύτανης κατάφερε με μοναδικό και για πολλούς ανεξήγητο τρόπο να πείσει τον συνήθως αμετάπειστο στις πολιτικές του επιλογές πρωθυπουργό, να πάρει μία πολιτικά δύσκολη απόφαση. Ως εκ θαύματος η πολιτική ηγεσία διά στόματος Κων. Καραμανλή έκανε στροφή 180 μοιρών.

Σύμφωνα με τον καθηγητή Νομικής, μετέπειτα Πρύτανη και νυν ακαδημαϊκό Μιχάλη Σταθόπουλο,

ο Φώτης Μήτσης έκανε τον Κωνσταντίνο Καραμανλή να αναστείλει προσωρινά τον νόμο  γιατί τον έπεισε προφανώς ότι μιλάει όχι ως εκπρόσωπος κάποιας μερίδας, κάποιας παράταξης από τις αντιμαχόμενες, αλλά μιλάει για το καλό του Πανεπιστημίου. Η φλόγα, η διάθεση προσφοράς για την εκπλήρωση του σκοπού, στον οποίο αισθανόταν ταγμένος, δεν άφηνε αμφιβολία στον δέκτη των παρατηρήσεων του, ότι εκπροσωπεί εκείνη την στιγμή το συμφέρον του Πανεπιστημίου, άρα και το γενικό καλό του τόπου.

Για του νέους, προσωπικότητες σαν τον Φώτη Μήτση μπορούν να λειτουργήσουν ως πρότυπο:

Δεν τα παρατούσε με τίποτα και για κανένα κόστος. Ονειρευόταν, συνελάμβανε μια ιδέα, κατάστρωνε σχέδια, και επέλεγε τους κατάλληλους συνεργάτες για να τα υλοποιήσει…

Μας αφήνει κληρονομιά το έργο και τα βιβλία του.

Πηγές:
www.youtube.com
www.efsyn.gr 
www.giannena-e.gr
www.youtube.com